مناظره کعبه با کربلا

                                                                             مناظره کعبه و کربلا

گـفـت بـا کربـــلا کـعـبـــه مــن از تـو بــرتـرم                                                   تـو بـیـابــانــی و من بـیـت خـــدای اکـبـرم

کـربـلا در پـاسـخـش گـفـتـا اگـر تــو خـانـه ای                                                  من همه خون خـدا می جوشد از بام و درم

کعبه گفتا همه مرد و زن گـرد مـن آرد طـواف                                                   من مطـاف مسلمیــن از کهـتـر و از مهترم

کـربــلا گـفـتـا چـه گـویـی هر شـب آدیـنـه مـن                                                   میـــزبــان انبیــــا از اولیـــــــــن تــا آخـرم

کـعـبــه گـفـتـا انـبـیـا بـر گـرد مـن گـردیـده انـد                                                   تـو کـجـا و مـن کـجـا تـ دیگری من دیگرم

کـربـلا گفـتـا کـه روح انـبـیـا را کعبه ای است                                                   آن منم ، زیــرا مــزار زاده ی پیــــغـمـبـرم

کـعـبـه گـفـتـا مــرتــضــی در مــن بـدنـیـا آمـده                                                  این شرافت بس، که من خود زادگاه حیدرم

کـربـلا گـفـتـا عـلـی بـوده سـه شـب مـهـمـان تـو                                                مـن حســـیــنــش را گرفتم تا قیامت در برم

کـعـبـه گـفـتـا مـن صـفـا و مـروه دارم در کـنـار                                                 وصـف اسماعیــــل باشد خـاطرات هاجرم

کـربـلا گـفـتا ایـن مـنـم در خـیـمـه گـاه و قـتلگاه                                                 سعــی هفتــاد و دو ثـــــارالله را یـــاد آورم

کـعـبـه گـفـتـا چـاه زمزم را در کـنـار مـن بـبـین                                                 سـالـها و قرن ها جــوشـد ز دامان ، کوثرم

کـربـلا گـفـتـا کـه زمزم را کـه بـا خـون حـسـیـن                                                زمـزم تـو آب و من خــــون خدا را ساغرم

کـعـبه گـفـتـا بـوده دحـوالارض در دامـــان مــن                                                 من همـانـا بـر تــــمــام آفـریــــنش محورم

نـاگهـان از حــق نـدا آمـد ، حـرم خـامـوش بـاش                                                تـو کـجــا و کربــلا هر چند هستی محترم

هـستی تو ، خـلـقـت تـو ، را طـفـیـل کـربـلاست                                                چند میــگویـــی که من از کربـــلا بالاترم

کـــربـــلا دارد بـه کــل آفـریـــنـــش افـتـخـــــار                                                 کربــلا گوید که من عــرش خـدا را زیورم

مـــن مـــــــــزار پـــاک هـفـتـــاد و دو ثارالله ام                                                 من هم آغــوش ابوالفضل و عــلــی اکـبـرم

مـضـجـع العشـاق فرموده عــــــلـــــی نـام مـرا                                                 شاهـدم ایــن دامـن سرخ شــهـــادت پرورم

اشـــک زهــــرا ریــــخته در دامن گـلــزار من                                                 عطر جنت میـــدمد از لاله های پــرپـــرم

ذره ای از خاک مــن ، درد خـلایـق را دواست                                                 خون ثـــارالله میــــجوشد ز هر نـخـل تـرم

ایـنـکـه مـی بـوسـد بـا هـم انبیــــــا و اولـیــــــا                                                دست عبــاس است کافتاده بــه خاک معبرم

گـرچـه در قلبــم فرات و دجله مـی جوشد مدام                                                  آب آب تشنه گـان افکنده بـر جـــــان آذرم

در بـغـل دارم فـرات و تـا قـیـامـت شـرمـگـیـن                                                 از ربـــاب و حنجر خشک عــلــی اصقرم

                                                   نخل میـــثـــم نخله ای باشد زنخلستان مـن

                                                    بیت بیت آتشیـــن آن بود بـــرگ و بــرم

                                                               غلامرضا سازگار